آستان مبارک حضرت امامزاده شاه عبدالله بن محمدباقر (ع)

این بارگاه ملک پاسبان در روستای شاه عبدالله از توابع شهرستان هندیجان در استان خوزستان واقع شده است و فاصله آن با مرکز شهرستان 45کیلومتر می باشد.این روستا هم مرز با استان بوشهر و 15کیلومتر با بندردیلم فاصله دارد.

طبق اسناد موجود در حرم شاه عبدالله (ع)به نقل از مقاتل الطالبین ابوالفرج اصفهانی گزارش شده است که :«عبدالله ابن محمدباقر(ع)» در قیام علویان، علیه حکومت فاسد و ظالم بنی امیه با جمعی از سادات علوی به جنوب ایران هجرت کرد و در منطقه هندیجان فعلی با عواملی حکومت بنی امیه درگیر شدند که تعدادی از آنان به شهادت رسیده و بقیه متفرق میشوند.

حضرت شاه عبدالله (ع)نیز که از این واقعه جان سالم به در برده بود به اتفاق یکی از فرزندان خود به نام محمود (معروف به شاه محمود مدفون در همین روستا)در سال 131 هجری قمری در کنار خیلج فارس در مکانی به نام «مهروبان» که اکنون خرابه های آن موجود است، به دست مردی از بنی امیه به نام عبدالرحمن بن عون دمشقی مسموم  و به شهادت رسیدند.

هم اکنون مزار این امامزادگان عظیم الشان محل زیارت محبان اهل بیت(ع)و مورد تکریم و احترام اهالی منطقه و مردم اقصی نقاط کشور بویژه استانهای خوزستان، بوشهر، فارس، کهگیلویه و بویراحمد و شیعیان کشورهای عربی حوزه خلیج فارس بویژه کشور کویت است .

با تعیین هیئت امنا (سه تن از روحانیون منطقه)از طرف اداره اوقاف و امور خیریه استان خوزستان مطالعات طرح توسعه حرم مطهر امامزاده عبدالله  در سال 1373 آغاز شد و در نوروز سال 1374 با حضور آیت الله «موسوی جزایری»نماینده ولی فقیه در استان خوزستان، کلنگ طرح بازسازی و توسعه حرم مطهر توسط ایشان به زمین زده شد.

 از آن زمان تاکنون به همت هیئت امناء محترم و دیگر محبان آن حضرت و با نظارت اداره کل اوقاف خوزستان طرح توسعه این حرم مطهر در 12 هزار مترمربع به اجرا در آمده که از آن جمله احداث شبستان آستانه در ابعاد 740 متر، گنبد به ارتفاع 16 متر، گلدسته ها به ارتفاع 23 متر، ساخت ضریح مطهر به بهترین شکل در اصفهان و نصب آن به جای ضریح قدیمی، محوطه سازی صحن مطهر در دو هزار و 400 متر، ساخت 44 چشمه سرویس بهداشتی جدید، احداث پارکینگ شش هزار متری و ساخت بلوار به طول 300 متر در خیابان منتهی به حرم است.

در پاییز سال 1385 مراسم پرده برداری از ضریح جدید امامزاده با حضور حضرت آیت الله «جزایری» و حجت الاسلام والمسلمین «مصلحی»، رییس وقت سازمان اوقاف و امور خیریه کشور برگزار شد .

کرامات امامزادگان

 از این امامزادگان والامقام کرامات زیادی دیده شده است ولی مهمترین آن کرامت نورباران این دو امامزاده عظیم الشان می باشد . من خودم بارها از زبان بزرگان و افراد مسن روستا این ماجرا را شنیده ام . و دوست داشتم به نوعی این موضوع را جهت اطلاع علاقه مندان درج نمایم .

 حجه الاسلام والمسلمین جناب آقای حاج شیخ عبدالحسین مطهری که از اساتید حوزه و دانشگاه و شخصیتی عالم وفاضل و از اهالی روستای امامزاده عبدالله می باشند شرح آخرین نور باران  را آنطور که خود مشاهده نموده است در سخنرانی بعد از ظهر روز 5 شنبه مورخ 89/10/16در مراسم رونمایی از گنبد مطهر امامزاده شاه محمود (ع)در جوار بارگاه مقدس حضرت امامزاده عبدالله(ع)این گونه بیان نمودند .

در یک شب پاییزی سال 1343 ، نماز مغرب و عشاء به امامت مرحوم مغفور کربلایی عوض درویشی در مسجدی که در جنوب و چسبیده به امام زاده عبدالله بود  برگزار گردید ( به منظور توسعه حرم امام زاده بین سالهای 1370 الی 1373 تخریب و به شبستان حرم اضافهدگردید)، پس از اقامه نماز مردم کم کم به خانه هایشان بر می گشتند . موذن امامزاده عبدالله  ، جناب آقای مشهدی عبدالعلی درویشی که هنوز هم توفیق اقامه اذان در  این امامزاده  را دارد ، آرام آرام درب ها را می بست ، تنها فانوسی  ، روشنی بخش محیط داخل حرم بود .

ناگهان محیط اطراف حرم به طور عجیبی منور گردید ؛ گویی پروژکتورهایی بسیار قوی که یک باره محیطی را روشن ساخته باشند . در آن زمان از برق و الکتریسیته در این روستاها خبری نبود (سال 1364 روستا از نعمت برق برخوردار گردید ).حرم کوچک و محقر امامزاده عبدالله و حیاط آن روشنایی خاصی را به خود می دید . از گلدسته ها و گنبد امامزاده عبدالله و گنبد امامزاده شاه محمود تا ارتفاع 50الی 60متر نور فواره می کشید ، مردمی که برای اولین بار دیده بودند شگفت زده شدند اما آنهایی که در سالهای قبل هم چنین امری را مشاهده کرده بودند برایشان مسرت بخش تر بود . موذن دوباره شروع به گفتن اذان کرد ؛ روشنایی لحظه به لحظه بیشتر می شد . مردم روستاههای نزدیک با هر وسیله ای که داشتند و بعضی هم با پای پیاده خودشان را به حرم می رساندند . صلواتهای بلند و پی در پی مردم ؛ نغمه چاوشی و اذان بلند موذن حال و هوای خاصی را به روستا و حرم بخشیده بود . هیچ کس جرات نزدیک شدن به ضریح و داخل حرم را پیدا نمی کرد .این نورافشانی و نورباران حدود یک ساعت و بیست دقیقه ای طول کشید . و سپس آرام آرام تلاء لو  و فواره کشیدن نور کمتر و کمتر شد تا جایی که دوباره تاریکی همه جارا فرا گرفت .

 بعضی از مردم دیگر روستاها ،من جمله روستای عامری (که حدود 10کیلومتر با روستای شاه عبدالله فاصله دارد )و بعضی از آنان هنوز در قید حیات هستند از آن فاصله خود شاهد ماجرا بوده اند .فردای آن روز مرحوم کربلای عوض درویشی که روحانی و امام جماعت روستای امام زاده عبدالله بود نامه ای را {توسط جناب آقای شیخ ملایوسف درویشی روحانی و امام جماعت فعلی امامزاده که خود نیز از شاهدان عینی ماجرا می باشند }به مرحوم آیت الله شریعت که از علمای بنام آن زمان و اصالتا بهبهانی ولی ساکن دیلم بود نوشته و شرح ماجرا را توضیح دادند .ایشان هم نامه را به دفتر آیت الله العظمی حکیم (ره) در قم فرستادند . که از دفتر آن بزگوار این گونه اعلام گردید .«بعضی اوقات وجود مقدس حضرت حجه ابن الحسن (عج)به زیارت مشاهد مشرفه می آید و نورش همه جا را فرا می گیرد»البته در اماکن مقدس دیگری هم از این نوربارا ن ها مشاهده گردیده است.

از زیباترین جلوه های حضور مردم و علاقه وافر آنها به امامزاده در ایام مذهبی و مناسبت ها می توان به مراسم روز تاسوعا اشاره کرد که هزاران نفر از مردم منطقه بویژه عزاداران حسینی از بندردیلم با پیاده روی مسیر 15 کیلومتری در صحن حرم مطهر جمع شده و به عزاداری میپردازند.

 امید است با پیگیری هیئت امنا ، اداره کل اوقاف و امورخیریه استان خوزستان با تخصیص اعتبارات لازم نسبت به  تکمیل طرح توسعه حرم مطهر امامزاده عبدالله و ایجاد زائرسرا و دیگر جاذبه های گردشگری اقدام شود تا زمینه مناسبی جهت جذب زائران واستراحت و اسکان کاروانهای زیارتی  درجوار حرم مطهر به وجود آید.

برگرفته از وبلاگ دیار ما شاه عبدالله – لطیف درویشی